Cechą charakterystyczną procesów radiacyjnych zachodzących w dowolnych polimerach poddanych działaniu promieniowania jonizującego jest nieodwracalne odrywanie z łańcucha atomów wodoru. Mechanizm tego zjawiska jest skomplikowany, i musi być rozpatrywany jako część efektów zachodzących w skali czasowej rozciągającej się na dziesiątki rzędów wielkości. Na specyfikę chemii radiacyjnej wpływa też niehomogeniczne odkładanie energii w materiale [1]. Tak jak w każdym ośrodku, procesy i reakcje inicjowane absorpcją energii promieniowania jonizującego, a więc prędkich elektronów lub promieniowania gamma rozpoczynają się od oderwania elektronów w przypadkowych miejscach składnika głównego układu. Ok. 80 % stanowią gniazda jednojonizujące, znajdujące się w stosunkowo dużych odległościach od siebie. Elektrony końcowych generacji degradacji energii mają już tak krótkie zasięgi i energie bliskie subjonizacyjnych, że następuje odłożenie dużej porcji energii w małej objętości nazywanej gniazdem wielojonizacyjnym (20% odłożonej, oznaczonej dozymetrycznie energii). Produkty radiolizy w podstawowym ośrodku, od którego zaczęła się chemia radiacyjna, to znaczy wody są doskonale znane jakościowo i ilościowo i są podstawą symulacji komputerowych, które pozwalają bez eksperymentów przewidzieć przebieg reakcji, jeżeli są tylko znane lub przewidywalne stałe szybkości reakcji produktów radiolizy wody z rozpuszczonymi solutami, do których należą też polimery rozpuszczalne w wodzie. Chemia radiacyjna polimerów nie jest jeszcze na tyle znana by podobne symulacje przeprowadzać. Podobnie jednak jak w wodzie możemy mówić o zdecydowanie różnych produktach gniazd jednojonizujących (oderwania podstawników na łańcuchu, bez uszkodzenia tego „kręgosłupa”) oraz wielojonizujące (>100eV), gdy zostaje przerwany łańcuch lub oderwany jego fragment, oraz ewentualne uwolnienie nawet małocząsteczkowych fragmentów.